فرارسیدن سالروز رحلت بانوی آب و آفتاب، آئینه زهرا(س) حضرت «فاطمه معصومه» سلام الله علیها را خدمت همه شیعیان و محبین اهل‌بیت تسلیت عرض می کنم.

ای حرمت کعبۀ جان همه

عمّۀ سادات بنی فاطمه

فاطمۀ فاطمه بنت الامام

حضرت معصومه علیهاسلام

دختر موسایی و طور تو قم

وادی سیناست به طور تو گم

دختری و بر همه عالم اُمی

قائمۀ عرش خدا در قمی

پیرهنت از جلوات خدا

بر تن و جانت صلوات خدا

آیۀ تطهیرِ مکرّر تویی

عصمت حق کوثرِ کوثر تویی

اخت رضا نایبة الزینبی

عمّۀ ساداتی و زینِ ابی

تربت زهرا حرم پاک تو

پیکر پاک علما خاک تو

از کرم و لطف تو شد این حریم

قبر بروجردی و عبدالکریم

کعبۀ جانی و دهد صبح و شام

مسجد اعظم به مزارت سلام

فیض بوَد خاک کف پای تو

فیضیه یک قطره ز دریای تو

ماه به گردون شده دلبسته‌ات

مهر، چراغ سرِ گلدسته‌ات

خیل رسُل مدح‌سرای تواند

زائر ایوان طلای تواند

فرش گدایان درت بال حور

آینه‌های حرمت چشم نور

ور و ملک روز و شب از چارسو

در حرم قدس تو آرند رو

پیش رویت چون بنشیند رضا

فاطمه در فاطمه بیند رضا

گرچه بر آن حجت حق خواهری

آینۀ عمّه‌ای و مادری

چهره‌ هر آنکس به ضریحت بهشت

دید ز هر پنجره باغ بهشت

«موسی خزرج» که به جانش درود

بر تو درِ خانۀ خود را گشود

تا به ورود تو قدمگاه شد

خانۀ موسی حرم‌الله شد

با قدم قدس تو یا فاطمه

ستّیه شد کعبه جان همه

بعد ورود تو در آن بیت پاک

ناز به گلزار جنان کرد خاک

ماه اگر بگذرد از این مسیر

سجده کند به خاک «میدان میر»

حیف که در فصل بهار شباب

قلب رضا گشت ز داغت کباب

خصم شنیدم که تو را زهر داد

داغ تو را بر دل عالم نهاد

محنت ایام جزای تو شد

اشک رضا وقف عزای تو شد

فاطمه را فروغ هر دو دیده

ایتها الصدیقة الشهیده

گر چه ز غم سوختی ای جان پاک

روز سپردند تنت را به خاک

اهل قم از آتش غم سوختند

چشم به تابوت تو می‌دوختند

چوبۀ تابوت به دوش ملک

شیون زنها همگی بر فلک

جسم تو شد ای همه خلقت فدا!

دفن به دستِ دو ولیِّ خدا

گنبد زرین تو یا فاطمه

گشته به قم چشم و چراغ همه

قبر تو پیدا همه در چشم ماست

خیز و بگو تربت زهرا کجاست

تو بضعۀ بضعۀ پیغمبری

چو مادرت شفیعۀ محشری

نغمۀ «میثم» که به گوش همه است

نالۀ «اشفعی لنا فاطمه» است

 * * استاد حاج غلامرضا سازگار * * *

♥▪♥▪♥▪♥▪♥▪♥▪♥▪♥

حضرت معصومه ؛ زينب ثانى

تاريخ گوياى اين حقيقت تلخ است كه حكومت بنى اميه و بنى عباس،هر دو از دشمنان قسم خورده نبوت و ولايت بودند و اين كينه توزى با اسلام ناب را با جنايات مختلفى نشان مى دادند;با اين تفاوت كه اين نظام جبار بنى اميه به شكلى علنى،شمشير برهنه اى شده بود و قلوب خاندان ولايت را مى شكافت و در نشان دادن اين جنايات آن چنان اصرار مىورزيد كه ديگر حتى پدر،جرأت نداشت به فرزند خود بگويد كه از نسل اولاد على(ع) است.

اما شيوه حكومت بنى عباس،ظاهرى آرام و باطنى كينه توز وخصمانه داشت و بعضى اوقات مردم نيز تحت تأثير اين گونه رفتارهاى منافقانه قرار مى گرفتند.

مردم ايران درآن روزگار علاقه وافرى به خاندان ولايت و اهل بيت داشتند و حتى با وجود حاكميت استبداد عباسى در قلمرو اسلامى، از ابراز علاقه خود به آنان خوددارى نمى كردند. در اين ميان عده اى بر اين باورند كه اين علاقه به دليل ازدواج امام حسين(ع) با دختر يزدگرد سوم است، اما شواهد تاريخى نشان مى دهند كه اين علاقه ريشه الهى دارد.

نقل شده است زمانى كه آيه:

«ان يشاء يذهبكم ايها الناس و يات باخرين و كان الله على ذالك قديرأ» 

اى مردم اگر خداوند بخواهد مى تواند شما را از اين دنيا ببرد و قومى ديگر را جانشين شما سازد و خداوند بر اين كار قادر است» 

بر پيامبر نازل شد،آن حضرت دست بر شانه سلمان فارسى گذاشت و فرمود:

«آنان هموطنان سلمان هستند.» 

در حقيقت پيامبر اسلام با اين سخن،آينده ملت ايران را پيش بينى نمود و وظيفه خطير آنان را گوشزد كرد.

دليل ديگر علاقه ايرانيان به اهل بيت،عدالت خواهى فطرى ايرانى ها و بى عدالتى پادشاهان فاسد و خودسراين كشور بوده است; همان حكام جبارى كه قرآن از آنان به نام مترف و مستكبر ياد مى كند. به طور كلى علت اصلى علاقه ايرانيان به خاندان امامت،فطرت عدالت خواهى آنان و عادل بودن ائمه اطهار بوده است.

البته علاقه اى كه ريشه هزار ساله دارد،به دور از عوامل سطحى و زودگذر است. حكومت بنى عباس نيز از وجود اين علاقه با خبر بود و مى دانست كه خبر اسارت امام موسى بن جعفر(ع) خشم مردم ايران را عليه حاكمان جبار بنى اميه و بنى عباس بر انگيخته و امكان دارد كه ايرانيان دست به قيامى همه جانبه بزنند و حكومت بنى عباس را سرنگون كنند. از اين رو،در پى چاره جويى برآمدند و از آن جا كه با رشادت هاى ملت ايران آشنا بودند،شمشير را چاره كار ندانستند و نقشه ولايتعهدى(اجبارى) امام على بن موسى الرضا(ع) را مطرح كردند.

با اين ترفند موذيانه , هم خطر قيام مردم ايران را از ميان بردند و هم امام هشتم را تحت نظر گرفته و رابطه مردم با ايشان را قطع نمودند.به اين ترتيب دسترسى به امام هشتم(ع) بسيار مشكل و حتى غير ممكن شد و مردم مجبور بودنداز طريق عوامل حكومتى خبرهاى مربوط به ائمه را دريافت نمايند.

نقش حضرت معصومه(س) در مبارزه با حكومت بنى عباس

همان گونه كه مى دانيد،امامان معصوم داراى خواهران ديگرى هم بوده اند، پس چه دليلى دارد كه در ميان همه آنان، حضرت زينب و حضرت معصومه(س)دخت گرانقدر امام موسى بن جعفر(ع)با ابعادى متفاوت،همان ويژگى سفر حضرت زينب را در بر دارد، و در آن مرحله از تاريخ، حضرت معصومه(س)همان رسالتى را به عهده داشت كه حضرت زينب(س) بعد از ماجراى خونين كربلا عهده دار آن شده بود. زيرا در آن روزگار،ظلم و خفقان دستگاه بنى عباس در همه جا سايه افكنده بود. وحضرت معصومه و برادرش احمدبن موسى و چند تن از خواص ديگر،تنها شخصيت هايى بودند كه از توطئه نظام بنى عباس آگاهى داشتند و عواقب چنين توطئه اى را هم پيش بينى مى كردند. 

بدين جهت، حضرت معصومه(س)براى افشاى چنين خيانتى عازم شهرهاى ايران شده و به افشاگرى عليه آنان پرداخت .

در واقع در سال 201 هـ ق. يك سال پس از سفر تبعيد گونه حضرت رضا(ع) به «مرو» حضرت فاطمه معصومه(س) همراه عده اى از برادران خود براى ديدار برادر و انجام رسالتى كه بر عهده داشتند تجديد عهد با امام زمان خويش راهى ديار غربت شد.در طول راه به شهر ساوه رسيدند،ولى از آن جا كه در آن زمان عده اى از اهالى از مخالفان اهل بيت بودند، با مأموران حكومتى همراهى نموده و با همراهان حضرت وارد نبرد و جنگ شدند و عده اى از همراهان حضرت در اين حادثه غم انگيز به شهادت رسيدند. حضرت در حالى كه از غم و حزن بسيار،بيمار شده بود، با احساس نا امنى در شهر ساوه فرمود: 

مرا به شهر قم ببريد،زيرا از پدرم شنيدم كه فرمود: 

«شهر قم مركز شيعيان ماست.» 

سپس حضرت به طرف قم حركت نمود. 

بزرگان قم وقتى از اين خبر مسرت بخش مطلع شدند،به استقبال آن حضرت شتافتند. و در حالى كه «موسى بن خزرج » بزرگ خاندان «اشعرى» زمام شتر آن مكرمه را به دوش مى كشيد; ايشان در ميان شور و احساسات مردم قم وارد آن شهر شد و در منزل شخصى «موسى بن خزرج» اجلال نزول فرمود. آن بزرگوار هفده روز در شهرقم به سر برد و در اين مدت مشغول عبادت و راز و نياز با پروردگار متعال بود و واپسين روزهاى عمر پر بركت خويش را با خضوع وخشوع در برابر ذات پاك الهى به پايان رساند.

سرانجام آن همه شوق و شور و شعف از «اجلال نزول كوكب ولايت و توفيق زيارت بانويى از تبار فاطمه اطهر» با افول نجمه آسمان عصمت و طهارت،مبدل به دنيايى از حزن و اندوه شد، و اين غروب غم انگيز،عاشقان امامت و ولايت را در سوگ و عزا نشاند.

در خصوص علت بيمارى نابهنگام حضرت و مرگ زودرس آن بزرگوار،گفته شده است كه زنى در شهر ساوه ايشان را مسموم نمود. اين مطلب با توجه به درگيرى دشمنان اهل بيت با همراهان حضرت و شهادت عده اى از آن ها در «ساوه» و جو نامساعد آن شهر و حركت نابهنگام آن بزرگوار در حال بيمارى به سوى شهر قم،بعيد به نظر نمى رسد.

آرى،آن حضرت كه مى رفت زينبوار با سفر پربركتش سند گويايى بر حقانيت امامت رهبران راستين و افشاگر چهره نفاق و تزوير مأمونى باشد و همانند قهرمان كربلا پيام آور خون سرخ برادرى باشد كه اين بار مزدورانه به قتلگاه«بنى عباس» برده مى شد، ناگاه تقدير الهى بر اين قرار گرفت كه مرقد آن بزرگوار حامى خط ولايت و امامت قرار گيرد و براى هميشه تاريخ فريادگر مبارزه با ظلم و بى عدالتى ستم پيشگان دوران و الهام بخش پيروان راستين تشيع علوى در طول قرون و اعصار باشد.

بعد از وفات شفيعه روز جزا كه در دهم ربيع الثانى سال 201 هـ ق در 28 سالگى آن حضرت اتفاق افتاد، ايشان را غسل داده وكفن نمودند و سپس به سوى قبرستان «بابلان» تشييع كردند، ولى به هنگام دفن آن بزرگوار، به دليل نبودن محرم، «آل سعد» دچار مشكل شدند و سرانجام تصميم گرفتند كه پيرمردى به نام «قادر» اين كار را انجام دهد.

ولى قادر و حتى بزرگان و علماى شيعه قم هم لايق نبودند عهده دار اين امر مهم شوند; چرا كه معصومه اهل بيت را بايد امام معصوم (ع) به خاك سپارد.

مردم منتظر آمدن «آن پيرمرد صالح» بودند كه ناگهان دو سوار را ديدند كه از جانب ريگزار به سوى آنان مى آيند.وقتى نزديك جنازه رسيدند، پياده شده و بر جنازه نماز خواندند و جسم پاك ريحانه رسول خدا را در داخل سردابى «كه از قبل آماده شده بود» دفن كردند و بدون اين كه با كسى تكلم نمايند،سوار شده و رفتند و كسى هم آن ها را نشناخت.

به قول يكى از بزرگان، هيچ بعيد نيست كه اين دو بزرگوار، امامان معصومى باشند كه براى اين مهم به قم آمدند.

پس از به پايان رسيدن مراسم دفن، موسى بن خزرج سايبانى از حصير و بوريا بر قبر شريف آن بزرگوار بر افراشت و اين سايبان بر قرار بود تا زمانى كه حضرت زينب،دختر امام جواد(ع)، وارد قم شد و قبه اى آجرى بر آن مرقد مطهر بنا كرد.

و بدين سان تربت پاك آن بانوى بزرگ اسلام قبله گاه قلوب ارادتمندان به اهل بيت(ع) و دارالشفاى دلسوختگان عاشق ولايت و امامت شد.

مقام و منزلت معنوى حضرت معصومه(س)

امام جواد(ع) فرمود: 

«من زار عمتى بقم فله الجنّة» 

يعنى: هر كس عمه مرادر شهر قم زيارت كند،بهشت بر او واجب است..

حضرت معصومه(س) بانويى آگاه از حوادث روز و محدثه اى سخنور و معلمه اى توانا بوده است وشاگردان زير نظر ايشان به تعليم اصول اسلامى مشغول بوده اند. همچنين كرامات زيادى از ايشان نقل شده است كه نشان مى دهد اين بانوى مؤمنه و دريادل از روحى بزرگ و شأنى رفيع در پيشگاه خداوند برخوردار است.

امام صادق(ع) مى گويد: 

«الا اى قم حرمى...تقبض فيها امرأة من ولدى و اسمها فاطمة بنت موسى يدخل بشفاعتها شيعتى الجنة باجمعهم.» 

«اى مردم!شهر قم حرم من است، بانويى از فرزندان من در اين شهر در مى گذرد كه نامش فاطمه دختر موسى است و شيعيان در روز قيامت با شفاعت او به بهشت مى روند.» 

در روايتى ديگر از امام رضا(ع) آمده است:

«من زارها عارفاً بحقها فله الجنة» 

كسى كه قبر فاطمه دختر موسى بن جعفر را آن گونه كه شايسته اوست زيارت كند، بهشت از آن اوست. 

نقل شده است كه آيه:

« ان يشإ يذهبكم ايهاالناس و يات باخرين وكان اللّه على ذالك قديرأ» 

اى مردم اگر خداوند بخواهد مى تواند شمارا از اين دنياببرد و قومى ديگر راجانشين شماسازد و خداوند بر اين كار قادر است» 

بر پيامبر نازل شد، آن حضرت دست بر شانه سلمان فارسى گذاشت وفرمود:

«آنان هموطنان سلمان هستند.» 

2

« عِصمـت کِبـریا »

گـل ِ بــاغ ِ حیــاست معصومه

عصمـت کبریــاست معصومه

دومین فاطمه‌ست و معصوم است

عـترت مصطفــاست معصومه

دختــر پـاك مـوسي جعـفـر(ع)

اُختِ شمس الضُّحاست معصومه

شیـعیــان را  شفـیعه ی جنـت

ملجــأ و ملتـجاست معصومه

آفـرینش ؛ بـه خَــلق ِ او  بـا‌لـد

فخر ارض و سماست معصومه

تیــهِ ظلمـت ، ز طلعتش روشن

ز آنکه بدرالدجاست معصومه

کشـتي فقـه و فضل و تقوا را

بـرتـرین ، نـاخداست معصومه

دختـران را به عفـت و عصمت

رهبــر و مقـتـداست ، معصومه

خاك قم ، یافت عزت از قدمش

بس‌که با عزّ و جاست معصومه

درب جنت به قم گشوده ازوست

این چنین ، پــر بهاست معصومه

قــم ، شرف یافته ز مضجع او

گنــج ِ امّ القــراست معصومه

مدفن فاطـمه اگر که گم است

عُـشِّ آلِ عـبــاست ، معصومه

تربتش ، تـوتـیـای چشم جهان

زآن که دارالشِّفاست معصومه

هرچه خـواهي ز کوی او بطلب

بحـر جود و سخاست معصومه

خیز و ازجان به درگهش روکن

که حـریـم خـداست ، معصومه

بـا ریــا کـار و بـا دغـل پیشه...

صـادق و بي رياست معصومه

گرچه باشد غـریـب، در ایـران

بـر همــه ، آشـناست معصومه

روشني بخش عالم هستي‌ست

معـني والضُّـحــاست معصومه

حرمش ، بارگاهِ اهـل دل است

چون حریم رضـاست معصومه

بر ضعیفــان ِ مـانده از کعبــه

عَرفــات و مِـنـاست معصومه

قـم اگر چه به غم ، قرین باشد

حـرمش، بـا صفـاست معصومه

(ساقي) بزم علم و عرفان است

بـاده ای جـان فزاست معصومه

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

  🌹 تقدیم به صاحت مقدس امام رضا(علیه السلام)🌹

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

              🌷 اللهم 🌷

          🌷  صل علیٰ  🌷

       🌷عليِ بْنِ موسَی  🌷 

    🌷الرِضَا المرتضیٰ الاِمام🌷ِ 

   🌷  التَّقيِ النَّقي و حُجَّتكَ  🌷

    🌷 عَلی مَنْ فَوقِ الاَرض 🌷

       🌷ومَن تَحتَ الثَّريٰ 🌷

          🌷  الصِّديقِ   🌷 

            🌷الشهید🌷

             🌷صَلاةً 🌷

          🌷كَثيرةً تامَّةً 🌷 

       🌷 زاكيةً مُتَواصِلةً 🌷

    🌷   مُتَواتِرَة ًمُتَرادِفة   🌷

   🌷  كَأَفْضَل ما صَلَّيْتَ عَلى🌷

    🌷    أَحَدٍ مِن اَوْليائِك.  🌷

       🌷صلوات الله علیک🌷 

          🌷و علی آبائك🌷 

             🌷وأوﻻدك🌷

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

کپی کردنش عشق میخواد👇

⚘   اللَّـهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد وآلِ مُحَمَّد. 

اگه ثوابی داشت هدیه به پدرمادرم

تغذیه برای سلامت از نگاه امام رضا (علیه السلام)

در آموزه های دینی رعایت اصول خوردن و آشامیدن مورد تأکید جدی قرار گرفته است. امروزه تغذیه نامناسب را یکی از عوامل بسیار مهم در شکل گیری بسیاری از بیماری ها مانند: دیابت، چربی خون بالا و بیماری های قلبی و عروقی می دانند. امام رضا علیه السلام قرن ها پیش با اشاره به موضوعاتی چون تدبیر در خوردن و آشامیدن، تغذیه مناسب، آداب آشامیدن و  ... الگوی کاملی را برای پیشگیری از انواع بیماری ها مطرح کرده اند. در ادامه برخی از این تدابیر آمده است:

* یکی از سفارشات مهم امام رضا علیه السلام در این زمینه عدم پرخوری و سعی در میانه روی در خوردن است؛ یعنی نه آن قدر بخوریم که دچار بیماری پرخوری شویم و نه آن قدر کم بخوریم که نای حرکت نداشته باشیم. امام رضا علیه السلام می فرمایند: کسی که زیاد غذا بخورد از آن غذا تغذیه نمی شود و کسی که به اندازه غذا بخورد از آن غذا نفع می برد. (۱)

* امام رضا علیه السلام در یک توصیه کلی می فرمایند: خداوند تبارک و تعالی هیچ خوردنی و نوشیدنی را حلال نکرده است مگر آن که در آن سود و صلاحی بوده و هیچ خوردنی و نوشیدنی را حرام ننموده، مگر آن که در آ ن زیان و نابودی و فسادی بوده است، پس هر چیز سودمندی نیروبخش جسم، که باعث تقویت بدن است حلال شده است و هر چیزی که قوای جسمانی را از بین ببرد و یا موجب مرگ شود حرام است. (۲)

* امام رضا (ع) همچنین می فرمایند: به اندازه توان و میل خود در تابستان غذای با طبع سرد و در زمستان غذای با طبع گرم و در دو فصل دیگر غذای معتدل بخورید. امام رضا (ع) توصیه می کنند که سردی ها را در فصل گرم و گرمی ها را در فصل سرد مصرف کرده و در فصل معتدل بهار و پاییز از غذای معتدل استفاده کنید.

* همچنین امام رضا علیه السلام در بیانی حکیمانه می فرمایند: اِذا جُعْتَ فَکُل وَاِذا عَطِشْتَ فَاشْرَبْ وَ اِذا هاجَ بِکَ البَولُ فَبُلْ، وَ ... چون گرسنه شدی بخور، چون تشنه شدی بنوش، چون ادرار بر تو فشار آورد، ادرار کن، ...، که این ها مایه تندرستی است. (۴)

* امام رضا (ع) بر این باور بودند که باید غذا خوردن را با سبک ترین غذاها آماده کرد و می فرمودند: «به اندازه عادتت و بسته به وطنت و فعالیتت و زمانت، خوردن غذا را آغاز کن.» ایشان بعد از خوردن غذا به پشت دراز می کشیدند و پای راست را روی پای چپ می انداختند. ایشان شام شب را لازم می دانستند ولی بر کم خوردن تأکید داشتند و می فرمودند: «کسی که می خواهد تندرست و بدنی لاغر و چابک داشته باشد، از شام شبش کم کند.»

* امام رضا (ع) به شستن دست ها قبل و بعد از خوردن غذا بسیار اهمیت می دادند و می فرمودند که این کار نعمت را پایدار و همیشگی می کند. روایت است حاضران نشسته بودند خدمتکاران آب آوردند امام (ع) از حاضران خواستند که برای خوردن غذا دست هایشان را بشویند. البته فرمودند که هر کس دست هایش تمیز است، مانعی ندارد که نشوید. یکی از حاضران دستش کثیف بود ولی نمی خواست آن ها را بشوید. امام (ع) به او فرمودند: «دست هایت را بشوی، شستن اول برای ما است و شستن دوم برای خودت. اگر خواستی شستن دوم را ترک کن.» مقصود ایشان این بود که پیش از غذا در خوراک دسته جمعی که همگی با دست از یک ظرف غذا می خوردند، به سود همه است اما شستن پس از غذا فقط برای خود فرد مفید است. اگر کسی نمی خواهد بهداشت فردی را رعایت کند حق ندارد به دیگران آسیب برساند.

* امام رضا (ع) طبق روایتی برای جذب مواد غذایی در بدن و بهره حداکثری بدن از غذاها، نوشیدن آب در بین غذا را نهی کرده و فرموده اند: هر کس بخواهد که معده اش ناراحت نشود، در بین غذا آب نیاشامد تا وقتی که خوردن غذا پایان پذیرد. هر کس در هنگام خوردن طعام آب بخورد، بدنش مرطوب و معده اش ضعیف می شود و رگ ها جوهر و قوت غذا را نمی گیرند. (5)

همچنین در بحارالانوار، جلد چهار از امام رضا (ع) نقل شده است که نوشیدن آب بین غذا موجب تخریب دندان ها می شود و ایشان ما را از نوشیدن آب سرد پس از غذای گرم برحذر داشته اند. آن حضرت می فرماید: نوشیدن آب سرد پس از غذای داغ و شیرینی، باعث از بین رفتن و فساد دندان ها می شود.

* ایشان همچنین به خوردن خرما توصیه داشتند و می فرمودند: «من خیلی خرما را دوست دارم، زیرا پیامبر اکرم (ص) و همچنین امیرالمؤمنین (ع) خیلی به خرما علاقه داشتند و حسنین (ع) نیز همین طور بودند. زین العابدین (ع) و صادقین (ع) نیز علاقمندان به خرما بودند. پدرم موسی بن جعفر (ع) هم خرما را دوست داشت. من هم به خرما علاقه دارم. شیعیان ما نیز خرما را دوست دارند زیرا آن ها از سرشت ما آفریده شده اند ولی دشمنان ما به شراب علاقه دارند زیرا آن ها از شعله آتش آفریده شده اند.»

* ایشان همچنین بهترین خوراکی ها در دنیا و اخرت را گوشت و بهترین نوشیدنی ها را آب می دانستند و می فرمودند: «بر شما باد به روغن زیتون زیرا معده را پاک و اعصاب را تقویت می کند و بیماری فرسوده کننده را از بین می برد، اخلاق را نیکو می کند و به روح آرامش می دهد و اندوه و غم را می زداید. از میان میوه ها نیز انار بخورید زیرا هر حبه ای از انار که وارد معده شود، قلب را صفا و نور می بخشد و البته هیچ چیز نزد خداوند منفورتر و مکروه تر از پرخوری نیست.»

* امام (ع) خوردن تخم مرغ و ماهی با هم را بد عنوان کرده و می فرمایند: «یَنبَغی أن تَحذَرَ ... أن تَجمَعَ فی جَوفِکَ البَیضَ وَالسَّمَکَ فی حالٍ واحِدَةٍ؛ فَإِنَّهُما إذَا اجتَمَعا وَلَّدا القولَنجَ، ورِیاحَ البَواسیرِ، ووَجَعَ الأَضراسِ؛ باید از این بپرهیز که ... تخم مرغ و ماهی را هم زمان در معده گِرد آوری؛ چه، هر گاه این دو با یکدیگر گِرد آیند، قولنج، باد بواسیر و دندان درد به وجود می آورند. (6)

* امام رضا (ع) می فرمایند: غذای داغ نخورید چرا که حضرت علی (ع) می فرماید: «أتی النبی صلی الله علیه و آله بطعام فأدخل أصبعه فیه فاذا هو حار، قال: دعوه حتی یبرد، فانه أعظم برکة، وإن الله تبارک و تعالی لم یطعمنا النار؛ برای پیامبر (ص) طعامی آوردند، حضرت انگشتی در آن فرو برد و آن را سخت گرم یافت، فرمود: آن را رها کنید تا سرد شود زیرا آن برکتش افزونتر است و خداوند طعام گرم روزی ما نفرموده بلکه گرم کردن آن به دست خود ماست». (7)

پی نوشت ها:

١. طب الامام الرضا، صفحه ۱۴

٢. مستدرک الوسائل، ج ۱۶، ص ۳۳۳، ح ۲

٣. طب الائمة، ص ۱۳۹

٤. فقه الرضا، ص ۳۴۰

٥. کتاب فقه الرضا (ع)، صفحه ۳۴۶

٦. طبّ الإمام الرضا (ع)، صفحه ۶۳ و بحار الأنوار، جلد ۶۲، صفحه ۳۲۱

٧. عیون اخبارالرضا (ع)، جلد ۲، صفحه ۴۶

منبع: تبیان

ارتحال رسول خدا صلى الله عليه و آله

شـيـخ مـفـيـد رحـمـه الله در ارشـاد چـنـيـن مـى نـويـسـد: راويـان بـالاتـفـاق نـقـل كـرده انـد كـه رسـول خـدا صلى الله عليه و آله پيش از رحلت خويش ، به مردم چنين فـرمـود: ايـهاالناس من پيش از شما از دنيا خواهم رفت و شما بر من وارد خواهيد شد و من از ثـقـليـن (كـتـب و عترت ) از شما خواهم پرسيد ببينيد چطور به جاى من آن دو را حفظ خواهيد كرد خداى لطيف و خيبر به من اطلاع داده كه آن دو را از هم جدا نخواهند شد تا پيش من آيند از خدا اين را خواسته ام و او به من عطا فرموده است .

بـدانـيـد كـه مـن كـتـاب خـدا و عـترت و اهل بيت خويش را ميان شما مى گذارم بر آنها پيشى نـگيريد وگرنه اتفاق از دستتان مى رود، از آنها دور نمانيد وگرنه هلاك مى شويد. به آنـهـا چـيـز نـياموزيد كه آن ها از شما داناترند. ايهاالناس نبينم كه بعد از من از دين خود بـرگـشـتـه و گـردن يـكـديـگـر را مـى زنيد. آنگاه روز قيامت مرا در كتيبه اى مانند درياى سيل جرار ملاقات مى كنيد.

بـدانـيـد عـلى بـن ابـيـطـالب بـرادر مـن و وصـى مـن اسـت . بـعـد از مـن تـٲويـل قـرآن جـهـاد خـواهـد كـرد، چـنـان كـه مـن بـر تـنـزيل آن جهاد كردم .آن حضرت در هر مجلس اين كلمات را تكرار مى كرد، آنگاه اسامة بن زيد را فرماندهى داد و فرمود:و با جمهوريت امت از بلاد روم بجايى رود كه پدرش در آن جـا كـشته شده است ... و بعد به زيارت قبور بقيع رفت و بر آنها استغفار فرمود...بعد بـه مـنـزلش بـرگـشـت و سـه روز در حـال تب شديد بود، پس از سه روز به مسجد آمد، سـرش را بـسـتـه بـود، بـعـد بالاى منبر رفت و بر آن نشست و به حاضران چنين فرمود: مـعـاشر الناس ! رفتن من از ميان شما نزديك شده . به هر كس كه وعده اى كرده ام بيايد و به وعده ام وفا كنم و به هر كس كه مقروض هستم به من اطلاع بدهد. مردم ميان خدا و انسان هـا جـز عـمل صالح چيزى نيست كه با آن خيرى بدهد يا شرى را دفع كند؛اگر من هم گناه مـى كـردم هـلاك شده بودم ؛خدايا شاهد باش كه مطلب را رساندم .بعد از منبر پايين آمد و بـا مـردم نـمـاز خـوانـد، ولى سـبـك و كـوتـاه . آنـگـاه داخل منزلش شد.

آنـجـا مـنـزل ام سـلمـه بود، كه يك يا دو روز در آنجا بود. عايشه پيش ام سلمه آمد و اجازه خـواسـت تا حضرت را به منزل خويش برده و پرستارى كند، او زنان ديگر حضرت اجازه دادنـد، حـضـرت بـه مـنـزل خـودش كـه در اخـتـيـار عـايـشـه بـود مـنـتـقـل گـرديـد، مـرضـش ادامـه يـافـت و سـنـگـيـن شـد، بـلال وقـت نـمـاز صبح كنار منزل آمد حضرت از مرض در بيهوشى بود، صدا زد الصلوة رحـمـكـم الله .بـه حـضـرت گـفـتـند: بلال براى نماز آمده است .فرمود: يكى از مردم نماز بخواند، من به خود مشغولم . عايشه (از فرصت استفاده كرد) گفت : بگوييد پدر ابوبكر بـر مـردم نـمـاز بـخواند.حفصه دختر عمر گفت : بگوييد پدرم عمر بخواند. حضرت چون سـخن آن دو را شنيد و بر حرصشان بر امامت پدرشان واقف گرديد، فرمود: ساكت باشيد شما مانند زنانى هستيد كه در مجلس يوسف حاضر شدند.

حضرت چنان ميدانست كه آن دو در لشكر سامه از شهر خارج شده اند ولى از سخن عايشه و حـفـصه دانست كه از فرمان وى تخلف كرده و در مدينه مانده اند؛لذا مبادا كه يكى از آن دو بـر مـردم امـامـت كـنـد، بـراى زائله شـبـهـه و دفـع فـتـنـه ، خـود بـا كـمـال ضـعـف و در حـالى كـه پـاهـايـش مـى لرزيـد و بـه دسـت عـلى عـليـه السـلام و فضل بن عباس تكيه كرده بود، به مسجد آمد و ديد ابوبكر در محراب ايستاده است ، به او اشـاره فـرمـود، كه كنار رود. ابوبكر كنار رفت ، و حضرت نماز را از سر شروع كرد و بـه آنـچـه ابـوبـكـر خـوانـده بـود اعـتـنـا نـنـمـود، و چـون سـلام نـمـاز را داد بـه منزل آمد و ابوبكر و عمر و عده اى را كه در مسجد بودند خواست و فرمود: آيا امر نكرده ام ، كـه لشـكـر اسـامـه را تـشـكـيـل و راه انـدازى كنيد؟! گفتند: آرى ، فرمود: پس چرا با او نرفته ايد و امر مرا ناديده گرفته ايد؟!ابوبكر گفت : من از مدينه خارج شده بودم ولى بـرگـشـتـم تـا بـا شـمـا تـجـديـد عـهـد كـنـم . عـمـر گـفـت : يـا رسـول الله مـن از شـهـر خـارج نـشـدم ؛زيـرا خـوش نـداشـتـم كـه حال تو را از ديگران بپرسم .

حـضـرت فـرمـود: نـفـذوا جـيس اسامة ، نفذوا جيس اسامة سه بار آن را تكرار فرمود: سپس از كثرت درد و ناراحتى و تٲسف كه بر آن حضرت عارض شده بود بيهوش گرديد و ساعتى بيهوش ماند. مسلمانان گريه كردند.شيون زنان و اولاد آن حضرت و زنان ديگر و مسلمانان بلند شد، آنگاه حضرت بهوش آمد.فرمود: دواتى و شانه گوسفندى بياوريد تـا بـراى شـما چيزى بنويسم ، كه بعد از آن هرگز گمراه نشويد. اين را فرمود و باز بيهوش شد.يكى از حاضران به پا خاست كه دواتى و شانه اى بياورد. عمربن الخطاب گـفت : برگرد حضرت هذيان مى گويد(نعوذبالله ). او برگشت و حاضران يكديگر را در عدم احضار دوات و شانه ملامت مى كردند كه اين كار مخالفت با حضرت شد. در آن وقت حضرت به هوش آمد، گفتند: دوات و شانه گوسفند بياوريم ؟! فرمود: آيا بعد از اينكه سـخـن را گـفـتـيـد و بـه هـذيـان نـسـبـت داديـد؟ وليـكـن شـمـا را بـه اهـل بـيت خويش وصيت مى كنم كه با آنها نيكى كنيد. بعد از حاضران رو برگردانيد، همه رفـتـنـد، فـقـط عـلى عـليـه السـلام و عـبـاس و فـضـل بـن عـبـاس و اهل بيتش ماندند.

در اينجا نقل ارشاد مفيد را قطع كرده و درباره دوات و شانه خواستن حضرت توضيحى مى دهـيـم ؛نـاگفته نماند، اين سخن كه حضرت دوات و شانه خواست و عمر گفت : كه او هذيان مى گويد، مورد اتفاق شيعه و اهل سنت است .

بـخـارى در صـحـيـح خـود ج 7، ص 156 كـتـاب الطـب بـاب قـول المـريـض قـوامـوا عـنـى از ابـن عـبـاس نـقـل كـرده : چـون رحـلت رسـول خـدا صـلى الله عـليـه و آله رسيد عده اى از مردان از جمله عمربن الخطاب در خانه حـضرت بودند. حضرت فرمود: بياييد براى شما نامه اى بنويسم كه بعد از آن گمراه نـشـويـد. عـمـربـن الخـطـاب گـفت : مرض پيغمبر غالب شده (هذيان مى گويد) قرآن نزد شماست ، كتاب خدا ما را كافى است . حاضران با هم به مخاصمه برخاستند.يكى مى گفت : نزديك برويد، پيامبرتان نامه اى بنويسد كه بعد از وى گمراه نشويد. بعضى ديگر سـخـنـى مـانـنـد عـمـربـن الخـطـاب مـى گـفـتـنـد و چـون زيـاد قيل و قال كردند، حضرت فرمود: برخيزيد و برويد. عبيد الله گويد: عبد الله بن عباس مـى گـفـت : بـلا و تـمـام بـلا آن اسـت كـه نـگـذاشـتـنـد رسول خدا صلى الله عليه و آله آن نامه را بنويسد.

مـسـلم در صـحـيـح خـود ج 2، ص 15 بـاب تـرك الوصـيـة بـا سـه طـريـق آن را نـقـل كـرده كـه عـبـد الله بـن عـبـاس اشـك ريزان مى گفت : يوم الخميس و ما يوم الخميس ...احـمـدبـن حـنـبـل نـيـز آن در مـسـنـد خـود ج 1، 325 نـقـل مى كند، مرحوم شرف الدين در المراجعات ، ص 238، مراجعه 86 فرمايد: كلمه اى كه عـمـر به كار برد اين بود كه : ان النبى يهجر پيامبر هذيان مى گويد چنان كه عـبـدالعـزيـز جـوهـرى در كـتـاب سـقـيـفـه آورده اسـت ؛ولى مـحـدثـان نـقـل بـه مـعـنـى كـرده و گـفـته اند كه عمر گفت : ان النبى غلبه الوجع مرض بر پيامبر غالب آمده است .

مـؤلف گـويـد: مـتـن هـر دو يـكـى اسـت ؛يـعنى عمر گفت : پيامبر از روى شعور سخن نمى گـويـد(نـعـوذبـالله حالا بايد ديد منظور عمر از اين جسارت چه بود؟ مرحوم شرف الديـن در المـراجـعـات ، ص 241، مـراجـعـه 86، از كـنـز العـمـال ، ج 3، ص 138 نـقـل كـرده كـه عمربن الخطاب بعدها به ابن عباس گفت : منظور پيامبر از اين كه دوات و شانه خواست آن بود كه خلافت على بن ابيطالب را تثبيت كند و من جلوش را با آن سخن گرفتم . مشروح سخن را در المراجعات ، نامه 86 - 89 و در النص و الاجـتـهـاد، ص 80 - 90 مـلاحـظـه فـرمـايـيـد و قـضـاوت را در مـخـالفت صريح عمر با رسـول خـدا بـر عـهـده خـوانـنـدگـان مـى گـذاريـم و ايـن كـه رسـول خـدا صـلى الله عـليـه و آله ديگر چيزى ننوشت و فرمود: آيا بعد از اين سخن كه گفتيد؟! اصلح آن بود كه چيزى ننويسد و اگر مى نوشت در تاريخ الان فصلى باز شده بـود كـه رسـول خـدا صـلى الله عـليـه و آله (نـعـوذبـالله ) آن را در حـال هـذيـان گـويـى نـوشـتـه اسـت . مـحدثان و مورخان اكنون در دفاع از خليفه قداست و آبـروى رسـول خـدا صـلى الله عـليـه و آله را لكـه دار كرده بودند شلت يد الطغيان والتعدى اكنون به كلام مرحوم مفيد در ارشاد برمى گرديم .

چـون رسـول خـدا صـلى الله عـليـه و آله از حـاضـران روى برتافت ، همه رفتند و فقط اهـل بـيـت عـليـهـم السـلام در آنـجـا مـانـدنـد. عـبـاس بـه حـضـرت گـفـت : يـا رسول الله صلى الله عليه و آله اگر، خلافت در ما خواهد ماند، بشارتمان بده ، و اگر نـه ، بـفـرمـا چـه كـار كـنـيـم ؟! فـرمـود: شـمـا بـعـد از مـن مـستضعفيد. ديگر چيزى نفرمود اهـل بـيـت بـه حـالت گـريـه بـرخـاسـتـه و رفتند. آنگاه فرمود: برادرم على و عمويم را بـرگـردانـيد. آن دو را در محضرش حاضر كردند. حضرت رو كرد به عباس و فرمود: اى عـمـوى رسـول خـدا! آيـا وصـيـت مـرا قـبـول مـى كـنـى ؟ و وعـده مـرا عـمـل مـى نـمـايـى ؟و قـرضـم را مـى دهـى ؟ عـبـاس ‍ گـفـت : يـا رسول الله ! عمويت پيرمرد شده ، صاحب عيال زياد است و شما مانند وسعت باد، داراى سخا و كرم هستى ، و وعده هايى داده اى كه در قدرت عمويت نيست .

آن وقـت بـه عـلى بـن ابـيـطـالب رو كـرد و فـرمـود: بـرادرم آيـا وصـيـت مـرا قـبـول مـى كـنـى و وعـده هـاى مـرا انـجـام مـى دهـى ؟ گـفـت : آرى يـا رسـول الله صـلى الله عـليـه و آله .فـرمـود: نـزديـك بيا. على نزديك آمد او را در آغوش گـرفـت ، انـگـشـتر خويش را بيرون آورد و فرمود: آن را در انگشت خود كن شمشير و زره و هـمـه سلاح خويش را خواست و به على داد و لباسى را كه به وقت جنگ و سلاح پوشيدن بر شكم مى بست ، خواست و به وى داد، و فرمود: به يارى خدا برو و به منزلت .

از فـرداى آن روز ديـگـر نـگـذاشـتند مردم به محضرش بيايند و مرض كاملا شدت يافت . امـيـرالمؤمنين عليه السلام از كنار بسترش دور نمى شد مگر به طور ناچارى .آن حضرت در پـى كـار ضرورى رفته بود كه رسول خدا صلى الله عليه و آله به هوش آمد و ديد عـلى عـليـه السـلام در آنـجـا نـيـسـت ؛فـرمـود: بـرادر و يـار مـرا پـيـش مـن بـخـوانيد. به دنـبـال ايـن سـخـن ، ضـعـف وى را گـرفـت و سـاكـت ماند، عايشه گفت ابوبكر را بخوانيد ابـوبـكر آمد، و كنار بستر وى نشست . حضرت چشم باز كرد و از ابوبكر روى گردانيد. او بـرخـاست و رفت و گفت : اگر با من كارى داشت مى گفت : چون ابوبكر رفت ، حضرت دوبـاره فـرمـود: بـرادرم ويارم را پيش من بخوانيد، حفصه دختر عمر گفت : عمر را پيش او بخوانيد. عمر وارد حجره شد، حضرت با ديدن او روى برتافت ، عمر نيز بيرون رفت .

رسول خدا صلى الله عليه و آله #بار_سوم : ادعوا الى اخى و صاحبى ام سلمه گفت : #على_را_بخوانيد؛ او فقط على را مى خواهد. چون على عليه السلام را خواندند حضرت به او اشـاره كـرد، عـلى عـليـه السـلام سـر خـويـش را كـنـار دهـان حـضـرت آورد، رسول خدا صلى الله عليه و آله با وى مناجات مفصلى كرد، على عليه السلام برخاست و در گـوشـه حـجـره نـشست و رسول خدا صلى الله عليه و آله را خواب برد. آن حضرت از حجره بيرون آمد. مردم گفتند: يا ابا الحسن پيامبر چه چيز به شما گفت ؟ فرمود:

عـلمـنـى الف بـاب مـن العـلم فـتـح لى بـاب الف بـاب و اوصانى بماانا قائم به ان شاءالله ؛ هزار باب از علم به من تعليم كرد و هر باب هزار باب ديگر بر من گشود و بـر مـن چـيـزى وصـيـت كـرد كـه ان شـاء الله بـه عمل خواهم آورد بعد مرضش باز شدت يافت و علائم مرگ نمايان گرديد و على عليه السـلام در محضرش حاضر بود. فرمود: يا على ! سر مرا در آغوش خود بگير كه امر خدا آمـده و چـون روح مـن خارج شد آن را با دستت بگير و به صورت خويش مسح كن . سپس مرا رو بـه قـبـله نـمـاز و بـه تـجـهـيـز مـن مـبـاشـرت كـن و اول تـو بـر من نماز بخوان و از من جدا مباش تامرا در قبرم دفن كنى و از خداى تعالى مدد بخواه .

عـلى عـليـه السـلام سر آن حضرت را در آغوش گرفت و فاطمه عليها السلام سر پايين آورد، به چهره پدرش نگاه كرده و ناله و گريه مى نمود و شعر ابوطالب عليه السلام را مى خواند كه در مدح آن حضرت گفته است .

و ابيض يستسقى الغمام بوجهه ثما اليتامى عصمة للارامل

رسـول خـدا صلى الله عليه و آله چشمش را باز كرد و با صداى ضعيف فرمود: دخترم اين شـعـر سـخـن عـمـويـت ابـوطـالب اسـت آن را مـخـوان و بـگـو: و مـا مـحـمـد الا رسول قد خلت من قبله الرسل فان مات او قتل انقلبتم على اعقابكم ...آنگاه فاطمه عليها السـلام بـسـيـار گريه كرد. حضرت با اشاره گفت : نزديك بيا، فاطمه ! نزديك رفت . حضرت چيزى به طور سرى به وى فرمود كه چهره فاطمه باز شد، و آثار شادى در آن مـشـهـود گـرديـد. بـعـدهـا از فـاطـمـه عـليـهـا السـلام پـرسـيـدنـد كـه رسـول خدا صلى الله عليه و آله به شما چه فرمود كه اندوه و اضطراب از شما رفت ؟ فـرمـود: پـدرم بـه مـن خـبـر داد كـه اوليـن كـسـى هـسـتـم كـه از اهـل بـيـتـش بـه او مـلحـق مـى شـوم به جدايى ميان او و من طولانى نخواهد بود. لذا اندوه من زايـل شـد(1) فـاطـمـه عـليـها السلام گفت : پدرجان روز قيامت تو را در كجا خواهم يـافـت ؟ فـرمـود: در وقت حساب مردم . گفتم : اگر آنجا نيافتم كجا پيدا كنم ؟ فرمود: در وقت شفاعت براى امت . گفتم : اگر در وقت شفاعت پيدا نكنم در كجا پيدا نمايم ؟ فرمود: در كـنـار صـراط، جـبـرئيـل در طرف راست و ميكائيل در طرف چپ و ملائكه در جلو و پشت سر من بـوده و نـدا خـواهـنـد كـرد: خـدايا امت محمد را از آتش سلامت بدار و حساب را بر آنان آسان گـردان . فـاطـمـه عـليـهـا السـلام گـفـت : مادرم خديجه در كجاست ؟ فرمود در قصرى كه درهـايـش بـه بـهـشـت بـاز مـى شـود(2) حـسن و حسين عليهما السلام خواست آنها را از رسـول خـدا صـلى الله عـليـه و آله كـنـار بـكـشـد. حضرت به هوش آمد و فرمود: يا على بـگـذار مـن حـسـنـيـن را بـبـويـم و آن ها مرا ببويند. من از آنها توشه برگيرم و آنها از من تـوشـه بـرگـيـرنـد. بـدان كـه آن هـا بـعـد از مـن مـظـلوم و مقتول خواهند شد؛لعنت خدا بر ظالمان آنها باد اين را سه دفعه فرمود (3) .

در بـحـارالانـوار، ج 22، ص 505، از امـالى صـدوق از امـام سـجـاد عـليـه السـلام نـقـل شـده ... جـبـرئيـل بـا مـلكـوت المـوت بـه مـحـضـر رسـول خـدا صـلى الله عـليه و آله آمدند. جبرئيل گفت : يا احمد اين ملك الموت است از شما اجـازه مـى خـواهـد و تا به حال از كسى اجازه نخواسته است و از كسى من بعد اجازه نخواهد خـواسـت . فـرمـود: بـه او اذن بـده . جـبـرئيل به او اذن ورود كرد. ملك الموت ، به محضر حضرت آمد و گفت : يا احمد خداوند مرا پيش تو فرستاده و فرموده : اطاعت تو كنم در آنچه مـى گـويـى ، اگـر بگويى قبض روح مى كنم و اگر بگويى برمى گردم . فرمود: يا مـلك المـوت ايـن كـار را مـى كـنـى ؟ گـفـت : آرى مـاءمـورم از شـمـا اطـاعـت كـنـم . در آن حـال جـبـرئيـل گـفـت : يـا احـمـد خـداى تـبارك و تعالى به ملاقات تو مشتاق است .حضرت فـرمـود: يـا مـلك المـوت مـاءمـوريـت خـود را انـجـام بـده (4) او رسـول خدا صلى الله عليه و آله را قبض روح كرد و بيست و هشتم صفر الخير وقت غروب آفتاب روح مقدسش پركشان به ملكوت اعلى عروج فرمود

📚📚📚📚📚

1- ارشاد مفيد، ص 85 - 89

2- روضة الواعظين ، ص 92

3- انوار البهيه ، ص 11

4- بحارالانوار، ج 2، ص 505

کودکی در گوشه ای کز کرده بود ..

آتشی روشن ز کاغذ کرده بود ..

...

سوز سرما بود و کودک بی لباس ..

صورتش سرخ و نگاهش آس و پاس ..

...

صد تَرَک در دستهای کوچکش ..

خط پیری بر جبینِ کودکش ..

...

ضَجّه می زد ناله را در خویشتن ..

دردِ یک صد ساله را در خویشتن ..

...

ابر می بارید و سرما بس عجیب ..

باد هم شلاق می زد نانجیب ..

...

رهگذرها جملگی در کارِ خویش ..

یک به یک گمگشته در افکار خویش ..

...

زین میان یک تَن به کودک خیره بود ..

غصه ی کودک به جانش چیره بود ..

...

اشک در چشمان مستش حلقه بست ..

بر سر کودک کشید از مهر دست ..

...

مثل یک مجنون لباسش را درید ..

اشک ریزان بر تن کودک کشید ..

...

کودک بی چاره با یک آه سرد ..

با صدایی زخمی از چنگال درد ..

...

دیده بالا برد و با آن مرد گفت ..

از خدا کُت خواستم او هم شنفت ..

...

با خدا فامیل نزدیکید نیست ؟..

از کنار او مرا دیدید نیست ؟..

...

گفت آری بنده ی اویم رفیق ..

گر چه طاعت را از او کردم دریغ ..

...

خنده بر لبهای کودک نقش بست ..

داد بر آن مرد اشک آلود دست ..

...

گفت می دانستم از انجام کار ..

نسبتی داريد با پروردگار

یا امام رضا(ع)

یک نفر پول، یکی اشک، یکی انگشتر

از صدای سخن عشق ندیدم خوش تر

روزهامان همگی با کَرَمت می چرخند

زائرانت چقدر با عظمت می چرخند

ابر و باد و مه و خورشید همه رقص کنان

چند قرن است که زیر علمت می چرخند

تا قدم رنجه کنی بر سر ما یک عمر است

چشم هامان به هوای قدمت می چرخند

حاجیانی که به حج رفتنشان جور نشد

چه غریبانه به دور حرمت می چرخند

آب در کوزه و ما تشنه لبان می گشتیم

یار در مشهد و ما گرد جهان می گشتیم